دانشنامه سبکهای رزمی : جوجیتسو برزیلی

نوعی هنر رزمی است که بر فنون گلاویزی و مبارزه در وضعیت خاک تأکید دارد. در مبارزات این رشته هدف نهایی به‌دست آوردن وضعیت برتر نسبت به حریف و بی‌دفاع ساختن او با استفاده از تکنیک‌های قفل کننده است.

جوجیتسو برزیلی بر اساس سبکی از رشته رزمی ژاپنی جودو به همراه تکنیک‌هایی از ورزش جوجیتسو و البته با تأکید بر نه- وازا (فنون خاک) طراحی و تکامل یافته است.

این رشته بر این اصل تأکید دارد که یک شخص کوچک‌تر و ضعیف‌تر با به‌کارگیری صحیح تکنیک‌ها و شناخت شیوه‌های جابجایی نیرو می‌تواند یک مهاجم بزرگ‌تر و قوی‌تر از خود را شکست دهد. تمرین این رشته برای دفاع شخصی، شرکت در مسابقات ورزشی (جوجیتسو برزیلی و رشته‌های مشابه) و همچنین هنرهای رزمی ترکیبی نیز صورت می‌گیرد.در واقع میتوان گفت این رشته شباهتی به ورزشهایی نظیر تکواندو-کاراته و کونگ فو ندارد و تماما بر اساس اصول گلاویزی بنیان نهاده شده است. قدرت این رشته ی رزمی برای اولین بار با شروع مسابقات آزاد UFC که مبارزان از کلیه رشته ها در آن شرکت میکردند و پیروزیهای اسطوره ی این رشتهRoyce Gracie بر همگان اثبات شد.

جوجيتسوي (Jiu-jitsu) برزيلي در حقيقت سبک پيشرفته جوجيتسوي ژاپني محسوب مي شود. اين سبک از هنرهاي رزمي، در واقع روش مبارزه به روي زمين مي باشد و هدف مبارزه اجتناب از دريافتضربات لگد يا مشت مهاجم استدر حاليکه سعي مي کند تا حريف خود را به نوعي در اختيار بگيرد. اگر مبارز  بتواند،  حريف  خود را احاطه کرده و او را در چنگال بگيرد، ضربات فرد مهاجم کارساز نخواهد بود.

فايترهاي برزيلي معمولاً سعي مي کنند تا حريف خود را به زمين پرتاب کنند زيرا در اين حالت راحت تر مي توانند، ضربات لگد و مشت او را کنترل کنند. در اين مواقع از آنجا که مهاجم، ديگر نمي تواند از فنون پرتابي و از حرکت دستانش استفاده کند، نااميد شده و تسليم مي گردد. با  در  نظر  گرفتن  اين  نکته  که  نود و پنج درصد از مبارزات رزمي سرانجام به زمين ختم مي شوند، يک فايتر تعليم ديده و ماهر برزيلي که فنون جوجيتسو را با تکنيک هاي سنتي خود در آميخته است خيلي راحت مي تواند حريف خود را شکست دهد.از  آنجا که انجام حرکات دفاعي در حالت خوابيده و به روي زمين نيروي  بيشتري  را  مي  طلبد،  انجام  فنون  مبارزه جوجيتسوي برزيلي اين مزيت را دارا است که شخص مي تواند حريفان قدرتمند تر و سنگين وزن تر را به راحتي با شکست بدرقه کند.

فايترهاي برزيلي معمولاً از نيرو و قدرت حريفان خود عليه خودشان استفاده مي کنند. کليد اين موفقيت، توازن و تعادلي است که اين فايترها از آن بهره مند هستند. اين سبک هنرهاي رزمي در اوايل دهه 1900 توسط شخصي به نام هليو گراتيسه (Helio Gracie) پايه گذاري گرديد.

وي به تمام فنون هنرهاي رزمي مسلط بود و بدون توجه به مواردي همچون، اندازه، وزن و يا قطر ماهيچه حريفانش با آنها به مبارزه مي پرداخت و آنها را با شکست بدرقه مي کرد. اين روش مبارزه که به نبرد باز شهرت داشت توسط افراد خانواده و سپس شاگردانش ادامه يافت و امروزه يکي از نوادگانش به نام  ريکسون گریسی، تکنيکي ترين مبارز اين سبک محسوب مي شود و با داشتن رکورد چهارصد پيروزي پشت سر هم و بدون حتي يک باخت بهترين فاتير جوجيتسوي برزيلي دنيا است.

درجات

اعطای درجه در جوجیتسو برزیلی بر دو مبنای زیر استوار است؛

• میزان دانش فنی قابل اجرای هنرجو
• نمایش هنرجو در مبارزه

دانش فنی هر شخص با توجه به تعداد تکنیک‌هایی که او توان اجرای آن‌ها را دارد و مهارت او در اجرای هر یک از آن‌ها مشخص می‌شود. مهمترین مسئله در این رشته قابل اجرا بودن هر تکنیک است به همین جهت هنرجویان تشویق می‌شوند که تکنیک‌ها را با توجه به توانائی‌های جسمی و شکل بدن خود انجام دهند.

کمربند

درجه ورزش‌کاران این رشته با رنگ کمربند آنان مشخص می‌شود؛

• سفید
• آبی
• بنفش
• قهوه ای
• مشکی
• سرخ

حداقل سن مورد نیاز برای دریافت کمربند آبی ۱۵ سال است و برای افراد زیر ۱۵ سال از کمربندهای زرد، نارنجی و سبز استفاده می‌شود. برای دریافت کمربند مشکی نیز حداقل ۱۹ سال لازم است. دارندگان کمربند مشکی می‌توانند با تمرین و آموزش این رشته تا بالاتر از ۹ درجه (دان) را دریافت کنند. شخصی که دان ۸ را به‌دست می‌آورد از یک کمربند مشکی و قرمز استفاده می‌کند و با دریافت ۹ و ۱۰ آن را با یک کمربند سرخ جایگزین می‌کند