نانچکو

مقالاتی نیز برای تکذیب این موضوعموجود است که عنوان می‌دارد نونچاکو به شکلی که به عنوان یک اسلحه به کارمی‌رفته برای خرمن‌کوبی مفید نیست. کشاورز مجبور خواهد شد در حالیکه رویزانوهای خود ایستاده یا قوز کرده است کار کند. استفاده‌کننده از این ابزارتمایل دارد تا جهت جلوگیری از ضربه به خود به سمت عقب متمایل شود. احتمالاًاین موضوع درست است ولی این یک تحلیل ساده از موقعیت موجود است.

کشاورزان در سرتاسر دنیا از یکابزار به نام خرمن‌کوب استفاده می‌کنند که شباهت بسیاری به نونچاکو دارد. در ساخت این وسیله از دو قطعه‌ی چوبی استفاده شده که یکی تقریبا یک متر ودیگری نیم متر طول دارد و یک طناب یا زنجیری کوتاه به قطعات چوب متصل شدهاست. این طراحی به کاربر اجازه می‌دهد که مستقیم بایستد و قسمت مخصوصضربه‌زنی را از یک فاصله‌ی ایمن بگیرد و با قسمت دیگر در ایمنی کامل بهمحصول ضربه بزند. موردی که می‌تواند درست باشد این است که سلاح نونچاکوبرای خرمن‌کوبی مورد استفاده قرار نمی‌گرفت بلکه از آن وسیله الهام گرفته وطراحی مجدد شده است.

درحالیکه بسیاری از سلاح‌های اُکیناوایی ممکن است استفاده‌های چندگانه‌ایداشته باشند این امکان نیز وجود دارد که باتأثیر از ابزارهای کشاورزی یاصیادی بوجود آمده باشند. اما این اعتقاد که کوبودوی اُکیناوایی توسطکشاورزانی که ابزارهای کاری خود را به شکل سلاح‌هایی تغییر شکل داده باشندمبنای تاریخی ندارد. در مورد نونچاکو با قاطعیت می‌توان گفت کهابتدایی‌ترین شکل این سلاح به زمانی خیلی قبل‌تر از اینکه در اُکیناوا مورداستفاده قرار بگیرد در چین استفاده می‌شده. این نونچاکوی اولیه کمی بزرگتراز نونچاکوی امروزی بود و جهت نگهداری چوبها به یکدیگر به جای طناب یازنجیر از موی اسب استفاده می‌کردند.

نونچاکو از نظر شکل متشکل از دو چوباست که اندازه‌ی تقریبی آنها حدوداً سی سانتیمتر (از آرنج تا انتهای دستمشت شده) است. شکل‌های سنتی این سلاح از چوب‌های سختی مانند بلوط و لوکوات (از درختان بومی آسیای دور) ساخته می‌‌شدند. این چوب‌ها باید مدتی نیز درگل فرو می‌رفتند تا سخت‌تر شوند و پس از خشک شدن آنها را به روغن آغشته ودر نهایت با طنابی که از موی اسب ساخته شده بود آنها را به یکدیگر متصلمی‌کردند. این فرآیند به استحکام و پایداری نونچاکو بسیار کمک می‌کرد و آنرا به سلاح کشنده‌ای تبدیل می‌کرد. نونچاکوهای امروزی را می‌توان از هرماده‌ی مناسبی مانند چوب، پلاستیک و یا فایبرگلاس ساخت. موی اسب نیز جایخود را به طناب کتان و یا نایلونی یا زنجیر‌ی فلزی داده است.

نام این اسلحه نیز مسئله ساز شده است. همانطور که گفته شد نمونه اصلی آن که چینی است،(شوآنگ‌جی -  Shuang Jie - به معنیدو تکه چوب) نام داشت. در همان ایام نام آن بههوگون - Hogun - (چوب دو تکه) برگردانده شد و با ورود به فــرهنـگ جزیره اُکــیناوانــام سـلاح‌ در دنیای هنرهای رزمی بهنون چا کو- Nun Cha Ku ヌンチャク - تغییر یافت. در زبان ژاپنی این کلمه وجودندارد وبهمین دلیل برای نوشتن نام آن از نگارش کاتاکانا (نوعی نگارش در زبانژاپنیکه جهت نوشتن کلمات خارجی کاربرد دارد) استفاده می‌کنند و اینطور کهپیدا است نام آن را از زبان‌های دیگر قرض گرفته‌اند.

در تمرینات کوبودو، نونچاکو یک سلاح مشکل تلقی می‌شود. این سلاح فاقد مزایای طولیبو B0 یااِکو Eku، سختی فلزیسای Sai یا تیزی تیغه‌هایکاما Kama ‌است. هنگام استفاده از آن رفتار این سلاح غیر قابل پیش‌بینی استزیرا اشیایی را که به آنها ضربه می‌زند به نقطه‌ای پرت می‌کند و در صورتاصابت به شخص باعث می‌شود که خود نیز به عقب یعنی به سمت کاربر برگردد وباعث آسیب وی شود (این آسیب را می‌توان با گرفتن سلاح از انتهای آن به جایقسمت‌های مرکزی به حداقل ممکن رساند). مقداری از شهرت امروزی این سلاح رامی‌توان مدیون فیلم‌های‌ سینمایی بروس‌لی در دهه‌ی هفتاد میلادی دانست.

اما مطالب گفته شدهبه این معنینیست که نونچاکو حتی اگر به درستی مورد استفاده قرار گیرد یک سلاح عملینیست. در استفاده‌ی عملی از این سلاح توسط یک فرد مجرب، بیشتر تکنیکهاکوتاه و کنترل شده هستند و استفاده از آن بصورت محافظه‌کارانه است. تکنیک‌های ضربه‌ای با این سلاح علی‌رغم غیرقابل پیش‌بینی بودن مزیت این رانیز دارند که از زوایای مختلف به سمت حریف روان بشوند. از کاربردهای دیگراین سلاح استفاده در جهت قفل کردن بازو یا گلوی حریف می‌باشد. تکنیک‌هایچرخاندن و تلنگر زدن (ضربه‌ی سبک) که در فیلم‌های سینمایی رزمی مشاهدهمی‌شود صرفاً برای نمایش انجام می‌شود. هیچ فرد عاقلی این سلاح را بینپاهای خود یا در پشت گردن خود حرکت نمی‌دهد در حالیکه حریف تلاش می‌کند تااو را بکشد. اما برخی نیز این حرکات نمایشی را تأیید می‌کنند و تأکید دارندکه آنها تاکتیکی برای پرت کردن حواس حریفان به حساب می‌آیند!

از دید بسیاری از اساتید، نونچاکویک اسباب‌بازی در هنر کوبودوی جزیره اُکیناوا محسوب می‌شود. هیچ کاتای سنتینتوانسته است تا امروزه برای آن باقی بماند و بیشتر روش‌های عملی آن بصورتشفاهی منتقل شده و کاملاً مشخص است که استفاده از این سلاح هرگز به سطحپیچیدگی سلاحهای مانندبویاساینمی‌باشد