چوان فو ، یا کونگ فو چیست؟

در این میان با واژگانی مواجه می شویم که حتی درهمان کشورهای غربی نیز بصورت غلط باقی مانده و در کشور ما نیز متاسفانه به غلط بعنوان یک واژه اصیل (حتی توسط اساتید بزرگ رشته های رزمی) بطور گسترده و بدون توجه به معنی و ریشه آن مورد استفاده قرار می گیرد.

بنابراین اظهار نظر در مورد این واژه ها می تواند عکس العمل منفی جامعه رزمی را در پی داشته باشد. اما آنچه مهم است دستیابی به تفکر اصیل و صحیح در هنرهای رزمی و امانت داری زبان کشورهای منشاء این رشته ها است. به همین دلیل بر آن شدیم تا یکی از پرکاربرد ترین لغات رزمی یعنی " کونگ فو" را در بستر ادبیات و تاریخ کشور چین تحلیل نموده و به معنی واقعی آن و تصحیح نوع کاربرد این واژه بپردازیم.

همانگونه که می دانیم در کشور ما و بسیاری از کشورهای غربی (حتی نام یکی از مجلات رزمی در حال انتشار در آمریکا) این واژه را معادل هنرهای رزمی کشور چین می دانند. اما در خود کشور چین از این واژه به هیچ وجه در معنای مذکور استفاده نمی شود بلکه واژه مورد استفاده آنان "چوان فو" می باشد.

آیا واقعاً اين دو واژه معادلند؟ و یا به قول برخی افراد، ناشی از تلفظهای متفاوت در کشور چین است؟ مسلماً این طور نیست و دلیل استفاده چینی ها از واژه "چوان فو" بسیار متفاوت با این اظهار نظرهای سطحی است. به همین دلیل نیز در کشورهای غربی اخیراً بجای استفاده از واژه "کونگ فو" از واژه دیگری بنام " کمپو" یا "کنپو" استفاده می کنند و در واقع اشتباه چند ساله خود را به نحوی اصلاح می نمایند. در حالیکه در کشور ما بر استفاده از این واژه اصرار ورزیده می شود.

برای اثبات هر موضوع ارائه مدارک کافی از الزامات است و در این مورد نیز جهت اثبات موضوع ارائه مدارک معتبری از تاریخ، ادبیات و مذهب چین الزامی است.

تاریخچه چین:

تاریخ نگاشته شده کشور چین از دوران حکومتهای سلطنتی در زمان امپراطوریهای پنج گانه باستانی از سال 776 قبل از میلاد آغاز می گردد. بدلیل وسعت آن کشور که ناشی از وجود کوههای بلند و رودها ی پر تلاطم و جنگلها و بیابانها بوده و تسلط به نقاط مختلف آنرا صعب و دشوار می نمود ه است، بناچار به ایالتهای متعدد و خود مختار تقسیم گردیده و به صورت مجموعه ای از حکومتهای فئودالی مبدل می گردد.

این پنجاه و پنج ایالت برای حفاظت از حمله اقوام بربر منازل خود را در یک بخش از سرزمین خود تجمیع کرده و بر دور آن حصاری بلند می ساختند و مزارع را نیز در اطراف این دیوار بلند برپا کرده و دیوار کوتاهتری نیز حول این مزارع ایجاد می نمودند. این ایالتها که مهمترین آنها: چی، وو، چه او، چه این و یوئه نام داشتند، سرانجام در اثر تقابل با یکدیگر و برتری ایالت "چه این" بر تمامی آنها، بصورت کشوری واحد درآمدند و تماماً بنام "چه این" یا همان "چین" امروزی نامیده شدند. آنها که در ساخت دیوار استاد شده بودند این بار دیوار بسیار بزرگ چین را در سراسر قلمرو خود برای جلوگیری از حمله اقوام بربر بنا کردند. ولی این دیوار نیز نتوانست آنان را از تهاجم اقوام بربر نجات دهد بهمین دلیل کشور چین سالیان درازی را تحت سلطه اقوام مغول و منچو (از قبایل بربر آن زمان) سپری نمود.

تاریخ جدید چین با ورود غربیها از سال 1517 میلادی توسط پرتغال و سپس تهاجم نظامی اسپانیاییها، فرانسویها و آلمانیها و بويژه حکومت استعمارگر انگلستان شروع می شود. آنان از بازارهای چین برای فروش تولیدات خود استفاده کردند بويژه آنکه مردم چین را بسیار مشتاق به مصرف تریاک دیدند سیل این محصول را به چین روانه نمودند. هرچند حکومت چین خرید و فروش تریاک را ممنوع اعلام کرد ولی تاجران غربی با حمایت دولت خود و به دلیل استقبال چینیان از این محصول در کنار فساد مامورین دولتی باعث شدند که این ممنوعیت بلااثر شود. تا اینکه دولت چین تریاکها را جمع آوری نموده و سوزاند و این امر باعث تهاجم جدید دولتهای استعمارگر به رهبری انگلستان و اشغال پایتخت چین در سال 1838 میلادی شد.

در دوره "ملکه تزوشی" او که از طرفی با ورود غربیها شدیداً مخالف بود و از طرفی برای حفظ حکومت خود نمی توانست علیه آنان اقدامی نماید، مجمعی از مبارزان برجسته هنرهای رزمی چین را بنام انجمن " ای هی چوان" شکل داد (در زبان چینی به معنی انجمن "مشت زنان هماهنگِ پاک") که این انجمن به دستور ملکه تزوشی به قتل عام غربیها مبادرت نمود. اما این حرکت بلافاصله با حمله نظامی گسترده استعمارگران و کشتار مردم چین پاسخ داده شد. از آن زمان تا انقلاب کمونیستی در چین هیچ حرکت آزادیخواهانه ای صورت نگرفت.

ادبیات چین:

زبان چینی یک زبان ابتدایی است که از زمان پیدایش آن تا به حال تغیرات چندانی در آن پدید نیامده است. این زبان و حروف آن بیشتر به نقاشی نزدیک است تا ادبیات، اما تعریف زبان که همانا انتقال مفاهیم است، در مورد آن صدق می نماید.

علامات این زبان تا 40000 عدد نیز می رسد ( چون آنها بیشتر شکل و طرح هستند، لذا بجای واژه حروف از واژه علامت برای نامیدن آنها استفاده می شود)، ولی الحان استفاده شده برای بیان آنها از 9 تجاوز نمی کند به همین خاطر نحوه ادای هر یک از علامات، تنها تمایز میان آنها است و به همین دلیل خط نوشتاری در تمام چین و حتی کره مشابه بوده ولی تلفظها از شهر و روستایی به شهر و روستای دیگر متفاوت است و حتی دو روستا در فاصله کم از یکدیگر ممکن است زبان یکدیگر را نفهمند ولی از طریق نوشتار به سادگی با یکدیگر و حتی با مردم کشور کره ارتباط برقرار می کنند. به همین دلیل نوشتار ( و نه گفتار) در زبان چینی بیانگر مفاهیم اصلی هستند و با توجه به آن، بدون نیاز به شنیدن تلفظهای متفاوت در مناطق مختلف، می توان به منظور نویسنده پی برد. که این ویژگی تا به امروز نیز ادامه داشته است. بنابراین با مشاهده متون قدیمی نیز می توان به سادگی بدون نیاز به آگاهی از نحوه بیان در آن زمان، به مقصود نویسنده پی برد.

مذهب در چین:

مذهب در چین یک مفهوم اخلاقی است که بر احترام به طبیعت، خانواده و نیاکان بنا شده است و مفهوم تشریعی ندارد به همبن خاطر در چین از معابد عظیم ادیان دیگر که برای القاء عظمت خدایان خود با استفاده از بیگاری کشیدن از قشر ضعیف ساخته شده اند، خبری نیست. این مذهب اخلاقی چیزی جز مکتب کنفسیوسی نیست. البته مذاهب دیگری چون مذهب تائویی و بودایی به چین وارد شدند ولی بجز در بخشهایی از شمال چین و بويژه در معابد شائولین چندان توفقی نیافتند و در تفکر کنفسیوسی مردم چین ممزوج گردیدند.

در کشور ما افراد نا آشنا به تاریخ و فلسفه به اشتباه تصور می نمایند که "کنفسیوس" یک فرد یونانی بوده است در حالیکه این نامی بود که غربیها از تلفظ نام یک فرد چینی اقتباس نموده اند و مانند واژه های دیگر که در ابتدای بحث ذکر شد با همان تلفظ همه گیر شده است. کنفسیوس فردی چینی با نام "کونگ فو تسو (تزو)" به معنی "معلم کونگفو" بوده است ( kung fu tsu ) و واژه "کنفسیوس" نیز تلفظ غربی نام این معلم اخلاق است. در واقع واژه "تزو" در چین به معنای معلم و "کونگ فو" نیز نام این معلم است. حتی اگر واژه "فو" را به معنای روش (یکی دیگر از معانی فو) ترجمه نماییم باز هم واژه "کونگ فو" به معنای روش زندگی و تفکرِ معلم کونگ، معنی خواهد شد. هیچ معنای دیگری برای این واژه در زبان چینی منظور نشده است تا بتوان برداشتی دیگر از آن را استعمال کرد. حتی در ساده ترین و خوشبینانه ترین نتیجه گیریها، شاید بتوان واژه کونگ فو را به معنای روش اندیشیدن و زندگی به سبک کنفسیوسی معنی کرد. جالب آنکه این معلم اخلاق در آثار خود همواره انسان را از مبارزه و جنگیدن بر حذر داشته است چه رسد به آنکه روش مبارزاتی خاصی را ابداع نموده باشد. البته بعضی از استایلهای جنوبی چین (نان چوان) را به نامهایی همچون روش مشت زنی کنفسیوسی (ریو چوان) یا روش مشت زنی بودایی (فوجیا چوان) می نامند که ارتباطی با تفکر و یا تعلیمات کنفسیوس و یا بودا در چین ندارد.

با گذری مجدد به تاریخ چین و بررسی "مجمع مشتزنان هماهنگ پاک" درچین که "ای هی چوان" نامیده می شدند و با توجه به استعمال واژه "چوان" در حال حاضر به معنای "هنر مشت زنی" چینی می توان ملاحظه کرد که کاربرد این واژه در هنرهای رزمی چینی با تلفظ صحیح چینیها "چوان فو" بوده و تا کنون نیز تغییری نیافته است. به عنوان مثال در هنر رزمی "تای چی چوان" نیز که "چی" به معنای نیروی درونی و "چوان" به معنای روش مشت زنی است (در کل به معنای هنر مشت زنی با نیروی درونی) در همین معنی استعمال شده است.

نتیجه گیری:

آنچه در ظاهر به نظر می آید آن است که واژه "کونگ فو" بدلیل تلفظ اولیه آن در زبانهای غربی بويژه زبان انگلیسی، به جای واژه "چوان فو" یا با تلفظ آشناتر "کوان فو" استفاده گردیده است.

البته انگلیسی زبانها در "دیکشنری ماندارین – انگلیش آکسفورد" به این اشتباه اعتراف نموده اند. با این تفاوت که آنها اعتقاد دارند این واژه با تلفظ غلط به جای وازه چینی " گونگ فو" بکار رفته ( gung fu ) که در زبان چینی به معنای "فرد متبحر و کار آزموده" معنی می گردد. به این صورت که بخش اول (گونگ) را به معنای کار و یا تبحر و بخش دوم (فو) را به معنای انسان ترجمه کرده اند. با این توصیف، یک آشپز متبحر و یا یک صنعتگر ماهر نیز یک گونگ فو خوانده می شود. در هر حال همانگونه که غربیها اکنون در حال جایگزینی این واژه غلط با واژه "کنپو" و یا "کمپو" هستند، در نقاط دیگر دنیا نیز باید در این زمینه تصحیح لازم صورت گیرد.